ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

Ολάνθιστο υπήρξε το λιβάδι και τώρα ο αέρας το χτυπά
σκορπώντας τα φύλλα των δένδρων, κιτρινισμένα και
κατάξερα αιωρούνται, της εποχής  το τέλος διαλαλούν.
Ερημώνει  ο τόπος  χάνοντας  των χρωμάτων
την ζωντάνια, ο ήλιος ψήλωσε γυρίζοντας την πλάτη,
θέλει να αφήσει την γη να ξαποστάσει.


Το κέφι του καλοκαιριού ατονεί, καταλαγιάζει  ενός
έρωτα το πάθος και μένει η αγάπη.
Σύννεφα  όλο και πιο συχνά  χορεύουν  μπρος  στα μάτια μας 
αφήνοντας  δάκρυα  να τρέξουν από των αναμνήσεων τις  πηγές.
Ξαπλώνει  η σκέψη πάνω στις λιάστρες  ψημένη από του
ήλιου του καυτού  τις  ακτίνες, φτιάχνουμε φυλλάδες 
θέλοντας  να  προφυλάξουμε  το μέλι της από την μπόρα.


Φθινόπωρο  γεμάτο μυρωδιές που είχαμε ξεχάσει 
αποποιώντας την ωχρή του εικόνα  σε μια παρεξήγηση 
βαθειά  μέσα  μας.
Μόνο κλαδιά  γυμνά  και καλαμιές  που λυγίζουν σε χορό
αισθησιακό  δίχως  πέπλα  γύρω μας.
Θαμπώνει  η ματιά από τη σκόνη που ξεσηκώνει
η συνειδητοποίηση   της επερχόμενης  μοναξιάς  ξεχασμένη
στον ίσκιο των δένδρων.