Πάνω σε λεκιασμένο χαρτί έγραψα στίχους
που μου υπαγόρεψε η βροχή.
Ξημέρωμα Τρίτης, σήμερα ήταν που έσβησε
ο λύχνος της ανατολής.
Ορδές προσώπων σκοτεινών,κόκκινα μάτια
και πέφτει πληγωμένος ο δικέφαλος αετός.
Σωπαίνω και ακούω τις στάλες της μπόρας
να σιγοψέλνουν της Αλώσεως τον θρήνο.
Ψάχνω να βρω πίσω απ' τα σύννεφα την ελπίδα.
Δεν κάνω ευχή, επίκληση ξεστομίζω να βρω
τις χρυσές του περικνημίδες, να τις προσκυνήσω ποθώ.
Ακουμπώ πάνω στο βωμό που έχτισα απ' τα ερείπια
των τειχών λίγο λιβάνι, δυο κλάδους δάφνης
πλεγμένους με ελιά.
Αναπαυθείτε γενναίοι,θα ορθρίσει,θα πλύνουμε
τις πληγές σας με το πρωινό δροσό της ελληνικής υπαίθρου.
Προσωπικό σχόλιο:Τρύγησα τα συναισθήματα της σημερινής ημέρας.
Η θλίψη των συμφορών του γένους αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης μας.
Δεν θα μπορούσα να μείνω παγερός θεατής αυτής της επετείου κοιτώντας πίσω
από τη γυάλινη προθήκη της λησμονιάς.