Δίσκος φωτεινός γεμάτος με τα κεράσματα του ουρανού
σε μια γιορτή αυγουστιάτικη.
Χορός, τραγούδι που εξιστορεί του πάθους
τις σκανταλιές συνεπαρμένες απ’ της λάμψης το χαμόγελο.
Στης αγκαλιάς το καταπράσινο λιβάδι
διαρρηγνύει την ερεβώδη νύχτα το άνθος που κρύβεται
απ’ το φως του ήλιου.
Λίγο πιο πέρα της θάλασσας η ορχήστρα
κρατά συντροφιά στου έρωτα και της αγάπης το ανδρόγυνο.
Θέρος και το σκοτάδι μετουσιώνεται
εξαγνίζοντας των ματιών την εικόνα.
Χρυσάφι γεμίζει ο ουρανός λες και είναι της αρχαίας πυραμίδας
το κτέρισμα συνοδεύοντας τη φαραωνική ματαιοδοξία.
Το ζέον της καρδιάς πλημυρίζει από αγάπη
που αχνίζει στο φως της από του φιλιού τη θέρμη.
Προσοικειώνομαι με το ολοφώτεινο πρόσωπο της σελήνης
που αντικατοπτρίζει την συνεύρεση των σκέψεων.
Αφαιρούμαι νομίζοντας πως ο ήρωας είμαι ενός παραμυθιού
που λυτρώνεται από του φεγγαριού τη λάμψη.
Τείνω να σμαλτώσω τα σημάδια που αφήνει η σκιά της
θέλοντας να κρατήσω δική μου την αποψινή νύχτα,
σφιχταγκαλιάζω το άλλο μου μισό για να συμπληρώσω εμένα.