Καταμεσήμερο και εγώ στης θύμησης
περιπλανιέμαι τα σοκάκια
την ώρα που ο ήλιος επιδεικνύει
την δύναμη του, θαυμάζω τα πολύχρωμα
ανθοστόλιστα μπαλκόνια.
Ένας πλούτος λουλουδιών
που αναδύουν μυρωδιές ξεχωριστές
κάνοντας τον περαστικό
να στέκει μεθώντας σαν τη μέλισσα
που αναζητά το νέκταρ.
Παντού το βλέμμα μου κι αν ρίξω
τα κάτασπρα σπίτια φορούν τα καλά τους
καλωσορίζοντας τον επισκέπτη.
Βαδίζω κατάκοπος
στη ζέστη θέλοντας να κλειδώσω
με τη στράτα στη σκέψη μου αυτά που βλέπω.
Σκυλάκια, Λεύκανθο, Γαρύφαλλο ,
Γεράνι και Πανσές, Βασιλικός και Αρμπαρόριζα
γλυκαίνουν την όραση μου ανοίγοντας
τη γυάλα με το γλυκό κυδώνι.
Δε θέλω να ημερέψω
στο άδειο μου δωμάτιο,
εκεί έξω ζει η ωραιότητα,
το κάλος της ύπαρξης μας που πετάξαμε
για κάτι άλλο.
Αρκεί να στρέψουμε τη νόηση
μας στο όμορφο, στο ωραίο
και τότε θα καταλάβουμε τι ονομάζουμε ζωή.