ΔΩΔΕΚΑ ΧΤΥΠΟΙ

Σε μια ώρα
το μεγάλο ρολόι
θα σημάνει μεσημέρι.
Χτύποι της καρδιάς κι ανάσες κοφτές.
Στη θαλπωρή της απροσπέλαστης
συντροφικότητας
ο νεοσσός ξεπροβάλει
από το ραγισμένο του τσόφλι.
Κοσμογονία,
αστραπή, φως και βροντές.
Αλλάζουν συνεχώς στον αδάμαστο χρόνο
τα πάντα γύρω μας.
Τρέχει ο κόσμος
θέλοντας να προλάβει,
να είναι εδώ, στο ψεύτικο μέλλον.
Δώδεκα χτύποι όπως και χθες,
όπως και σήμερα,
βουβοί και ανέκφραστοι.
Περαστικές σκέψεις,
παρασυρμένοι λογισμοί, άναρχοι.
Συνεχίζουμε την πορεία μας σιωπηλοί
μέχρι ν΄ ακουστούν και πάλι οι δώδεκα χτύποι.

Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ασφυκτιώ ανάμεσα σε δύο
αντιστρεφόμενους πόλους.
Βρέθηκε το χαμένο παιδί
που αναζητούσαν δήθεν όλοι τους.
Ψεύτες!
Άστεγα όνειρα και ύστερα
μουχλιασμένα μυστικά.

Η απάτη φιγουράρει
με το έτσι θέλω
μη σεβόμενη αρχαίες παραδόσεις.
Απόγευμα, ένας σταθμός του χρόνου
που γυρνά στον τόπο του εγκλήματος.

Μιλώ περπατώντας με ξύλινα πόδια
πελεκημένα, καταμεσής
σε κείνο το άμορφο πλήθος.
Σε λίγο θα γίνω ίδιος μου λένε,
προχωρώ σφιχτοκρατώντας
ένα μαντήλι και μέσα του δεμένη
η ψυχή που δεν ανασαίνει .