Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΚΛΕΨΥΔΡΑΣ

Τις νύχτες ο ήχος της κλεψύδρας
αντηχεί πιο δυνατά στο δωμάτιο.
Συνοδεύει τον ρυθμό των λέξεων της προσευχής.
Βρίσκουν τον βηματισμό τους
οι σκέψεις που πρωτύτερα ξεγλίστρησαν.
Η λησμονιά εγκαταλείφθηκε έρημη στην τύχη της
μαζί με τον κόσμο.
Μοιάζει να θέλει να φέξει νωρίτερα η μέρα,
αδύναμη κι αυτή όμως προσμένει.
Τούτη την ώρα οι αξίες τους υποτιμήθηκαν,
αδύναμες να  εξαγοράσουν τα λιγοστά μου δάκρυα.
Φεύγει η άμμος,
κατρακυλά και μαζί της παρασέρνει
το λάθος, το ψέμα, την απάτη.
Ανήμπορος ο σπόρος να ριζώσει πάνω της.
Δεν υπάρχω,
όμως όλοι τους με βλέπουν.
Κοπιάζω να σταθώ την ώρα που με παρασύρουν
οι στιγμές.