Σαν κοίταξα ξοπίσω μου
κι αυτά τα μόνα ίχνη των ποδιών μου χάθηκαν.
Μονομιάς σβήστηκαν από την άμμο
λες και στο σήμερα δεν ήρθα από το χθες.
Μπερδεύτηκαν οι αναμνήσεις
με τις επιθυμίες μας.
Μακρύς ο δρόμος
κι ο επιστάτης μας χτυπά με το κνούτο.
Πονούν οι σκέψεις,
διψούν, γυρεύουν, μα μάταια.
Οι μετόπες της ζωής μας λεηλατήθηκαν.
Τσακισμένη στα δύο η αλαβάστρινη φιάλη της καρδιάς.
Πώς να συλλέξω της δροσιάς τις στάλες!
Διαβάτης όλα αυτά τα χρόνια,
ξωμερίτης στο κεφαλόσκαλο σου.
Μα ακόμα ν’ αντικρίσω τα ίχνη σου
πάνω στο λευκό του μάρμαρο.
κι αυτά τα μόνα ίχνη των ποδιών μου χάθηκαν.
Μονομιάς σβήστηκαν από την άμμο
λες και στο σήμερα δεν ήρθα από το χθες.
Μπερδεύτηκαν οι αναμνήσεις
με τις επιθυμίες μας.
Μακρύς ο δρόμος
κι ο επιστάτης μας χτυπά με το κνούτο.
Πονούν οι σκέψεις,
διψούν, γυρεύουν, μα μάταια.
Οι μετόπες της ζωής μας λεηλατήθηκαν.
Τσακισμένη στα δύο η αλαβάστρινη φιάλη της καρδιάς.
Πώς να συλλέξω της δροσιάς τις στάλες!
Διαβάτης όλα αυτά τα χρόνια,
ξωμερίτης στο κεφαλόσκαλο σου.
Μα ακόμα ν’ αντικρίσω τα ίχνη σου
πάνω στο λευκό του μάρμαρο.